به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از وب‌سایت نیواطلس، به همان اندازه که یافتن سیارات جدید در این نزدیکی هیجان‌انگیز است، ممکن است لازم باشد برای یافتن نشانه‌هایی از حیات به دورتر هم نگاه کنیم.
پروکسیما قنطورس یک ستاره کوتوله سرخ است که تنها حدود چهار سال نوری از ما فاصله دارد و در صورت فلکی قنطورس قرار دارد. در سال ۲۰۱۶ اولین سیاره فراخورشیدی در منظومه کشف شد؛ پروکسیما b، جهانی به اندازه زمین که هر ۱۱ روز یک بار به دور ستاره می‌چرخد. چند سال بعد، اشاراتی از سیاره دوم به وجود آمد، با جرمی حدود ۶ برابر زمین و یک مدار ۵ ساله. هر دوی این سیاره‌ها در محدوده منطقه قابل سکونت ستاره می‌چرخند؛ جایی که دما برای جمع شدن آب مایع روی سطح مناسب است.
کوتوله‌های قرمز فعال‌تر هستند و شعله‌ها و تشعشعاتی را پرتاب می‌کنند که اتمسفر سیارات فراخورشیدی در حال گردش را از بین می‌برد. پس از کشف سیاره فراخورشیدی جدیدی که اطراف پروکسیما قنطورس، نزدیک‌ترین ستاره به منظومه شمسی قرار دارد، دانشمندان به این فکر افتاده‌اند که با توجه به تکنیکی که تیم تحقیقاتی برای یافتن آن استفاده کرده، شرایط را به‌گونه‌ای دیگر رقم بزنند.
پروکسیما d با استفاده از تکنیک سرعت شعاعی کشف شد که شامل تماشای لرزش‌های خفیف یک ستاره است که توسط کشش گرانشی سیارات در حال چرخش ایجاد می‌شود.
در این مورد، باید گفت که آن لرزش کوچک بود که پروکسیما قنطورس را با سرعتی حدود ۱.۴۴ کیلومتر بر ساعت به جلو و عقب حرکت می‌داد؛ به این معنی که مشاهدات بعدی برای تایید اینکه فقط خود ستاره در حال تغییر نبوده، مورد نیاز است.
پروکسیما d با جرمی تنها یک چهارم زمین، اکنون سبک‌ترین سیاره فراخورشیدی است که با این روش تاکنون کشف شده است.
روش سرعت شعاعی اصولاً شامل جستجویی برای سیارات فراخورشیدی نمی‌شود، بلکه برای یافتن نشانه‌ای از حرکت ستارگان است. این اطلاعات با استفاده از روش طیف‌سنجی برای اندازه‌گیری نحوه جابه‌جایی خطوط طیفی ستارگان ناشی از اثر داپلر، استخراج می‌شود. این اثر چگونگی انتقال نور ستارگان به قرمز یا آبی در انتهای طیف را آشکار می‌کند.
پدرو فیگوئرا، نویسنده مطالعه می‌گوید: «این دستاورد بسیار مهم است. این نشان می‌دهد که تکنیک سرعت شعاعی این پتانسیل را دارد که جمعیتی از سیارات نورانی مانند سیاره ما را که انتظار می‌رود فراوان‌ترین سیارات در کهکشان ما باشند و به طور بالقوه می‌توانند میزبان حیات، آن‌گونه که ما می‌شناسیم را شناسایی کند.»
خود پروکسیما قنطورس حتی آن سمت پر سر و صدا را نشان داده است، با یک شعله بزرگ که در سال ۲۰۱۷ کشف شد؛ بسیار فراتر از هر چیزی که خورشید ما قادر به انجام آن است. میلیاردها سال تحت این نوع آب و هوای فضایی، احتمالا هر سیاره‌ای از جو و اقیانوس‌های آن را مدت‌ها قبل از شروع حیات، عقیم می‌کند؛ حتی اگر این سیاره‌ها در منطقه قابل سکونت قرار داشته باشند.
با این حال، این یک منظومه ستاره‌ای جذاب است و نزدیکی بودنش به ما آن را به یک هدف ارزشمند برای مطالعه بیشتر تبدیل می‌کند.
نظر شما